صنعت فیلم در گذر تاریخ
برای درک خلقت و زمینه هر ژانر فیلم، باید به محبوبیت آن در زمینه جایگاهش در تاریخ نگاه کنیم. برای مثال، فیلم های Blaxploitation در دهه 1970 تلاشی برای "تضعیف جنبش آگاهی سیاه پوستان آفریقایی-آمریکایی" در آن دوران نامیده می شوند. در تحلیل ویلیام پارک از فیلم نوآر، او بیان می کند که ما باید فیلم را برای پیام آن با بافت تاریخ در ذهن خود ببینیم و تفسیر کنیم. او بیان می کند که این گونه است که فیلم واقعاً برای مخاطبان قابل درک است. ژانرهای فیلم مانند فیلم نوآر و فیلم وسترن ارزش های دوره زمانی را منعکس می کنند. در حالی که فیلم نوآر استراتژی های فیلمبرداری اکسپرسیونیستی آلمانی را با ایده آل های پس از جنگ جهانی دوم ترکیب می کند. فیلم های وسترن بر ایده آل اوایل قرن بیستم تمرکز داشتند. فیلم هایی مانند موزیکال به عنوان نوعی سرگرمی در دوران رکود بزرگ خلق شدند که به بینندگان خود اجازه می دادند در زمان های سخت فرار کنند. بنابراین هنگام تماشا و تجزیه و تحلیل ژانرهای فیلم، باید به یاد داشته باشیم که مقاصد واقعی آن جدا از ارزش سرگرمی آن را به خاطر بسپاریم.
با گذشت زمان، یک ژانر می تواند طی مراحل تغییر کند: دوره ژانر کلاسیک. تقلید از کلاسیک؛ دوره ای که فیلمسازان انکار می کنند که فیلم هایشان بخشی از یک ژانر خاص است. و در نهایت نقدی بر کل ژانر. این الگو را می توان با فیلم وسترن دید. در اولین وسترن های کلاسیک، یک قهرمان آشکار وجود داشت که از جامعه در برابر تبهکاران بی قانون که در بیابان زندگی می کردند و برای ارتکاب جنایات وارد تمدن می شدند، محافظت می کرد. با این حال، در وسترن های تجدیدنظرطلب دهه 1970، قهرمان داستان تبدیل به یک ضدقهرمان می شود که در بیابان زندگی می کند تا از تمدنی که به عنوان فاسد به تصویر کشیده می شود، با شرورانی که اکنون در جامعه ادغام شده اند، دور شود. نمونه دیگری از تغییر ژانر در طول زمان، محبوبیت فیلم های نئو نوآر در اوایل دهه 2000 است (Mulholland Drive (2001)، مردی که آنجا نبود (2001) و دور از بهشت (2002)؛ این فیلم های نوآر هستند. تقلید، تکرار تروپ های ژانر نوآر، یا بررسی مجدد ژانر نوآر؟
برای
درباره این سایت